శాస్త్ర విజ్ఞానము

ఈ మధ్యనే "Physics of the impossible" అనే పుస్తకం నా చేతిలో పడింది. రచయిత Michio Kaku పేరుమోసిన String theorist. అంతే కాక ఇతడు సైన్స్ పోపులరైజర్ కూడా. ఈ పుస్తకంలో ముందుమాటలో సైన్స్ తనను చిన్నప్పుడు ఏ కారణాల చేత ఆకర్షించిందీ రాస్తాడు. విజ్ఞానానికి, కాల్పనిక విజ్ఞానానిక మధ్య సంబంధం గురించి చెప్తూ, నేడు కల్పన అనుకున్నది రేపటి విజ్ఞానం కాగలదు అంటాడు. మన శాస్త్రవేత్తల ప్రేమకథల సీరీస్ లో ఇది రెండవది.
--


భవిష్యత్తులో మనం ఏదో నాటికి గోడల లోంచి నడిచి పోగలమా? కాంతివేగాన్ని మించే వేగంతో తారానౌకలలో ప్రయాణించగలమా? అవతలి వాళ్ల మనసులని చదవగలమా? లిప్తలో ఉన్న చోటి నుండి అదృశ్యమై అంతరిక్షంలో ఓ అతిదూర ప్రాంతంలో ప్రత్యక్షం కాగలమా?

చిన్నప్పడే ఇలాంటి ప్రశ్నలు నా మనసుని ఆక్రమించుకున్నాయి. కాలయానం, కిరణ తుపాకులు, బల క్షేత్రాలు, అన్య విశ్వాలు మొదలైన ప్రగాఢ భావాల సమ్మోహనం నా మనసు మీదా పడింది. ఆ వైజ్ఞానిక ఇంద్రజాలం, ఆ కాల్పనిక విజ్ఞానం నా ఊహల విహారానికి వేదిక అయ్యాయి. అసంభవ భౌతిక విజ్ఞానంతో నా ప్రేమాయణం అలా మొదలయ్యింది.

టీవీలో చిన్నప్పుడు ఫ్లాష్ గార్డన్ సీరియళ్లు చూడడం బాగా గుర్తు. ప్రతీ శనివారం టీవీకి అతుక్కుపోయి ఫ్లాష్, డా. జార్కోవ్, డేల్ ఆర్డెమ్ మొదలైన వాళ్లు చేసే సాహస కృత్యాలు చూసి మైమరచపోయేవాణ్ణి. మిరుమిట్లు గొలిపే వారి భవిష్యత్ సాంకేతిక నైపుణ్యాకి అదిరిపోయేవాణ్ణి. నిజంగానే ఆ సీరియల్ నాకో కొత్త ప్రపంచాన్ని చూబించింది. ఏదో ఒకనాటికి ఓ అపరిచిత గ్రహం మీద వాలి, దాని విచిత్ర తలాన్ని తనిఖీ చెయ్యకపోతానా అని ఆలోచించేవాణ్ణి. ఈ వైజ్ఞానిక అద్భుతాలతో నా భవిష్యత్తు, భవితవ్యం ముడివడి వున్నాయని అప్పుడే అర్థమయ్యింది.

అయితే నాలాగా ఎందరో ఉన్నారు. ఎంతో మంది పేరు మోసిన వైజ్ఞానికులకి సైన్సుతో పరిచయం ముందు సైన్స్ ఫిక్షన్ ద్వారానే వచ్చింది. ప్రఖ్యాత ఖగోళ శాస్త్రవేత్త ఎడ్విన్ హబుల్ సైన్స్ ఫిక్షన్ రచయిత జూల్స్ వెర్న్ ప్రభావానికి లోనయ్యాడు. లాయరుగా మంచి ప్రాక్టీస్ ఉన్న హబుల్, జూల్స్ వెర్న్ మాయకి లోనై, ఆ ఉద్యోగం వదిలేసి, తండ్రి వద్దని వారిస్తునా వినక, వైజ్ఞానిక రంగంలోకి దిగాడు. ఇరవయ్యవ శతాబ్దపు ఖగోళశాస్త్రవేత్తల్లో అగ్రగణ్యుడిగా నిలిచాడు. ప్రఖ్యాత ఖగోళ శాస్త్రవేత్త, సైన్స్ రచయిత కార్ల్ సాగన్ ని కూడా ఎడ్గార్ రైస్ బరోస్ రాసిన మార్స్ కథలు ప్రభావితం చేశాయి. ఏనాటికైనా ఎర్రని మార్స్ ఇసుకతిన్నెల మీద నడవాలని కలలు కన్నాడు.

ఐనిస్టయిన్ చినపోయిన నాటికి నేనింకా చాలా చిన్నవాణ్ణి. ఆ రోజు అందరూ ఆయన జీవితం గురించి, విజయాల గురించి గుసగుసగా చెప్పుకోవడం నాకింకా గుర్తు. ఆ మర్నాడే పేపర్ లో ఆయన డెస్క్ మీద మిగిలిపోయిన ఓ అసంపూర్ణ పత్రం యొక్క చిత్రం అచ్చయ్యింది. ఆయన తలపెట్టి పూర్తిచెయ్యలేకపోయిన ఓ సిద్ధాంతానికి సంబంధించిన పత్రం అది. మన శతాబ్దంలో సాటిలేని శాస్త్రవేత్త అయిన ఆ మహానుభావుడు పూర్తి చెయ్యలేని కార్యం ఏవుంటుందబ్బా అని అబ్బురపోయాను. పేపర్ లో వచ్చిన ఆ వ్యాసం ఐనిస్టయిన్ కి ఓ అసంభవ స్వప్నం ఉండేదని పేర్కొంది. అదెంత కఠినమైన దంటే దాన్ని పూర్తి చెయ్యడం మానవ మాత్రులకి సాధ్యం కాదని కూడా చెప్పింది. ఐనిస్టయిన్ పూర్తి చెయ్యకుండా వదిలేసిన పత్రం దేని గురించో అర్థం కావడానికి నాకు మరో ఇరవై ఏళ్లు పట్టింది. సృష్టిలో అన్నిటినీ వివరించగల ఓ "సార్వజనీన సిద్ధాంత" (Theory of everything) నిర్మాణం గురించి ఆ పత్రం. ఆ మహావైజ్ఞానికుడి జీవితంలో చివరి మూడు దశకాలు ఆక్రమించుకున్న లక్ష్యం నా ఊహకి అజ్యం పోసింది. ఐనిస్టయిన్ మొదలు పెట్టిన ఆ మహత్కార్యాన్ని సంపూర్తి చేసే ప్రయత్నంలో నేనూ పాల్గొనాలని అనిపించింది.

మెల్లగా పెద్దవుతుంటే ఫ్లాష్ గార్డన్ గురించి ఓ విషయం అర్థమయ్యింది. కథల్లో హీరో అయిన ఫ్లాష్ ఎప్పుడూ చుక్కల మధ్యన విహరిస్తున్నా, ప్రతీసారి షో చివర్లో ఓ చక్కని చుక్కని చేజిక్కించుకుంటున్నా, అసలు హీరో ఆ కథలోని శాస్త్రవేత్త పాత్ర అయిన డా. జార్కోవే నని అర్థమయ్యింది. డా. జార్కోవే లేకపోతే లేకూంటే ఆ కథలో అసలా వ్యోమనౌక, మాంగో గ్రహానికి యాత్రలు, భూమిని కాపాడడాలు - ఇవేవీ ఉండవు. కనుక సైన్సే లేకుంటే ఇక సైన్స్ ఫిక్షన్ ఎక్కణ్ణుంచి వస్తుంది?

అయితే వైజ్ఞానిక దృక్పథంతో చూస్తే ఈ కథలన్నీ వట్టి కల్పనలని, విశృంఖల ఊహాగానాలని మెల్లగా అర్థమయ్యింది. చిన్నప్పుడు మదిలో గూడు కట్టుకున్న అందమైన ఊహాలోకాన్ని తెలిసి తెలిసి వదిలేసే ప్రయత్నమేనేమో మరి ఎదగడం అంటే! కనుక వాస్తవ జీవితంలో ఆ అసాధ్యాలని పక్కన బెట్టి, సాధ్యాలకే పరిమితం కావాల్సి ఉంటుంది.

అయినా కూడా ఎందుకో అసంభవాల పట్ల నా అభిమానాన్ని అలాగే నిలుపుకోవాలంటే అది భౌతిక శాస్త్రం ద్వారానే సాధ్యం అవుతుంది అనిపించింది. అధునాతన భౌతిక శాస్త్రంలో ధృఢమైన శిక్షణ లేకపోతే భవిష్యత్తు గురించి ఏదో అనాధారిత ఊహాగానాలు చెయ్యడం తప్ప ఏమీ ఉండదు. కనుక అధునాతన గణితంలో, సైద్ధాంతిక భౌతిక శాస్త్రం లో పూర్తిగా మునిగిపోయాను.

ఓ సారి హైస్కూల్ లో సైన్స్ ప్రాజెక్ట్ లో పోటీ జరిగితే ఆ పోటీ కోసం మా ఇంటి గ్యారేజ్ లోనే పరమాణువులని పిప్పి చేసే యంత్రాన్ని తయారుచేశాను. వెస్టింగ్ హౌస్ కంపెనీకి వెళ్లి 400 పౌన్ల బరువున్న పారేసిన ట్రాన్స్ఫార్మర్ స్టీల్ ని సేకరించుకుని వచ్చాను. మా హైస్కూల్ ఫుట్బాల్ మైదానం చుట్టూ 22 మైళ్ళ పొడవున్న రాగి తీగని చుట్టాను. చివరికి 2.3 మిలియన్ ఎలక్ట్రాన్ వోల్ట్ ల బీటాట్రాన్ కణత్వరణ యంత్రాన్ని నిర్మించాను. భూమి అయస్కాంత క్షేత్రానికి 20,000 రెట్ల బరువైన అయస్కాంత క్షేత్రాన్ని ఉత్పన్నం చేసింది. ఆ యంత్రం ద్వారా తగినంత శక్తివంతమైన గామా కిరణాలని ఉత్పన్నం చేసి ఆ విధంగా ప్రతి-పదార్థం (anti-matter) తయారుచెయ్యాలని నా ఆలోచన.

ఆ సైన్స్ ప్రాజెక్ట్ ద్వారా జాతీయ స్థాయి సైన్స్ ప్రాజెక్ట్ పోటీల్లో పాల్గొనగలిగాను. అలా వచ్చిన పారితోషికం ద్వారా హార్వర్డ్ వివవిద్యాలయంలో ప్రవేశం పొందాను. ఆ విధంగా సైద్ధాంతిక భౌతిక శాస్త్రంలో నా లక్ష్య సాధన మొదలయ్యింది. నా జీవిత ఆదర్శం అయిన ఆల్బర్ట్ ఐనిస్టయిన్ అడుగుజాడల్లో నడక సాగించాను.

(సశేషం...)