అధ్యాయం 19
భౌగోళిక అధ్యయనాలు… భూగర్భంలో
మర్నాడు మంగళవారం, జూన్ 30. ఉదయం 6 గంటలకి అవరోహణ మళ్ళీ మొదలయ్యింది.
లావా ఏర్పరిచిన వాలు దారిని అనుసరిస్తూ కిందికి సాగిపోయాం. కొన్ని పాతకాలపు ఇళ్ళలో మెట్లదారికి బదులు ఈ రకమైన వాలుదారి కనిపిస్తుంటుంది. మధ్యాహ్నం 12:17 వరకు మా నడక సాగింది. అంతలో హన్స్ ఎందుకో ఠక్కున ఆగిపోయాడు. అతడి వెనకే మేమూ ఆగాం.
“అబ్బ వచ్చేశాం,” అన్నాడు మామయ్య. “పొగగొట్టం కొసకి వచ్చేశాం.”
నా చుట్టూ ఓ సారి చూశాను. అది రెండు దారులు కలిసిన కూడలి. రెండు దారులూ చిమ్మచీకటిగా ఉన్నాయి. రెండిట్లో ఏది తీసుకోవాలి. ఇదో సమస్య అయ్యింది.
నా ముందు, మా గైడ్ ముందు అయోమయంగా, అమాయకంగా కనిపించడం మామయ్యకి ఇష్టం లేదనుకుంటా. తూర్పు దిశగా పోతున్న సొరంగం కేసి చూపించాడు. ముగ్గురం ఆ మార్గాన ముందుకి సాగాం.
కాని నిజం చెప్పాలంటే ఆ మార్గాల ఎంపికలోని సందేహం తీరే మార్గమే లేదు. కనుక ఊరికే ఆలోచిస్తూ కూర్చునే బదులు నమ్మకంగా ఏదో ఒక దారిని ఎంచుకుని ముందుకి పోవడం మేలు.
ఇప్పుడు నడుస్తున్న దారికి అంత వాలు ఉన్నట్లు లేదు. పరిసరాలు కూడా ఎప్పుడూ ఒక్కలా లేవు. కొన్ని సార్లు పాతకాలపు గోథిక్ ఆలయాలలో (కింద చిత్రం) లాగా ఎత్తైన సహజ తోరణాలు దాటుకుంటూ పోయాం. ఈ సహజ తోరణాలు మధ్యయుగపు శిల్పులకి ఎంతో స్ఫూర్తి దాయకంగా ఉంటాయేమో. కూసుమొన గల తోరణాల రూపకల్పన ఆలవాలంగా గల ఎంతో ఆలయసంబంధమైన కళాసృష్టికి ఈ సహజతోరణాలు స్ఫూర్తిని ఈయగలవు. ఓ మైలు ముందుకి నడిచాక సూది మొన కాకుండా రోమానెస్క్ సాంప్రదాయానికి చెందిన తోరణాలని పోలిన దీర్ఘవృత్తాకారపు తోరణాలు కనిపించాయి. అలాంటి చోట్ల బాగా కిందికి వున్న చూరు నుండి బలమైన స్తంభాలు కిందికి దిగడం కనిపించింది. మరి కొన్ని చోట్ల దారి మరీ ఇరుకై బీవర్ జంతువుల గూళ్లలా తయారయ్యింది. ఆ ఇరుకు దారుల్లోంచి ఎలాగే కష్టపడి దూరి ముందుకి సాగిపోయాం.
మా పరిసరాలు మరీ అంత వెచ్చగా ఏమీ లేవు. వద్దనుకున్నా నా ఆలోచనలు స్నెఫెల్ జ్వాలాముఖి విస్ఫోటం చెందుతున్న ఘడియలలో, ఇప్పుడిలా నిశ్శబ్దంగా ఉన్న మార్గంలో అప్పుడు సలసల కాగుతున్న లావా ప్రవహించిన తీరు మీదకి పోయేవి. అంతంతలేసి అగ్నికీలల కొరడా దెబ్బలకి ఈ పాతాళ మందిరం మారుమ్రోగిపోతుంటే, రగిలే గాలుల పిడికిటి పోట్లకి చుట్టూ గోడలు మూలుగుతుంటే… ఊహించుకుంటుంటేనే మా చుట్టూ ఉన్న గాలి మరింత వేడెక్కిన భావన కలుగుతోంది.
కొంపదీసి ఈ ముసలి పర్వతం తన కుర్రతనం గుర్తొచ్చి మళ్లీ ఆ ‘నిప్పుతో చెలగాటం’ ఆరంభించదు కద!
ఈ భయాలన్నీ మా ప్రొఫెసర్ లీడెన్ బ్రాక్ ముందు ఉంచదలచుకోలేదు. అసలు నా గోడు ఆయనకి అర్థమే కాదు. ఆయన మనసులో ఎప్పుడూ ఒక్కటే ఆలోచన – ముందుకి పోవడం! నడుస్తూ, జారుతూ, పాకుతూ, డేకుతూ అనంతమైన సహనంతో, పట్టుదలతో ఆయన అలా ముందుకి సాగిపోతుంటే అబ్బురపడకుండా ఉండలేం.
సాయంకాలం ఆరు గంటలకల్లా దక్షిణ దిశగా రెండు లీగ్ లు నడిచాం. కాని నిలువు దిశలో పావు మైలు కూడా దాటి వుండం అనిపించింది.
విశ్రమించే వేళ అయ్యిందని ప్రకటించాడు మామయ్య. అందరం మరు మాట్లాడకుండా ఏదో ఇంత తిని నిద్ర లోకి జరుకున్నాం.
నిద్రపోడానికి ఆ రాత్రికి మేం చేసుకున్న ఏర్పాట్లు చాలా ప్రాథమికంగా ఉన్నాయి. అందరం తలా ఒక రైల్వే రగ్గులోకి దూరి దాన్ని చాపలా చుట్టచుట్టుకున్నాం. ఇక పెద్దగా చలి వెయ్యలేదు. ఆ దారే పోయే చిన్న చితక జీవాలు దండెత్తుతాయన్న భయమూ లేదు.
(ఇంకా వుంది)
భౌగోళిక అధ్యయనాలు… భూగర్భంలో
మర్నాడు మంగళవారం, జూన్ 30. ఉదయం 6 గంటలకి అవరోహణ మళ్ళీ మొదలయ్యింది.
లావా ఏర్పరిచిన వాలు దారిని అనుసరిస్తూ కిందికి సాగిపోయాం. కొన్ని పాతకాలపు ఇళ్ళలో మెట్లదారికి బదులు ఈ రకమైన వాలుదారి కనిపిస్తుంటుంది. మధ్యాహ్నం 12:17 వరకు మా నడక సాగింది. అంతలో హన్స్ ఎందుకో ఠక్కున ఆగిపోయాడు. అతడి వెనకే మేమూ ఆగాం.
“అబ్బ వచ్చేశాం,” అన్నాడు మామయ్య. “పొగగొట్టం కొసకి వచ్చేశాం.”
నా చుట్టూ ఓ సారి చూశాను. అది రెండు దారులు కలిసిన కూడలి. రెండు దారులూ చిమ్మచీకటిగా ఉన్నాయి. రెండిట్లో ఏది తీసుకోవాలి. ఇదో సమస్య అయ్యింది.
నా ముందు, మా గైడ్ ముందు అయోమయంగా, అమాయకంగా కనిపించడం మామయ్యకి ఇష్టం లేదనుకుంటా. తూర్పు దిశగా పోతున్న సొరంగం కేసి చూపించాడు. ముగ్గురం ఆ మార్గాన ముందుకి సాగాం.
కాని నిజం చెప్పాలంటే ఆ మార్గాల ఎంపికలోని సందేహం తీరే మార్గమే లేదు. కనుక ఊరికే ఆలోచిస్తూ కూర్చునే బదులు నమ్మకంగా ఏదో ఒక దారిని ఎంచుకుని ముందుకి పోవడం మేలు.
ఇప్పుడు నడుస్తున్న దారికి అంత వాలు ఉన్నట్లు లేదు. పరిసరాలు కూడా ఎప్పుడూ ఒక్కలా లేవు. కొన్ని సార్లు పాతకాలపు గోథిక్ ఆలయాలలో (కింద చిత్రం) లాగా ఎత్తైన సహజ తోరణాలు దాటుకుంటూ పోయాం. ఈ సహజ తోరణాలు మధ్యయుగపు శిల్పులకి ఎంతో స్ఫూర్తి దాయకంగా ఉంటాయేమో. కూసుమొన గల తోరణాల రూపకల్పన ఆలవాలంగా గల ఎంతో ఆలయసంబంధమైన కళాసృష్టికి ఈ సహజతోరణాలు స్ఫూర్తిని ఈయగలవు. ఓ మైలు ముందుకి నడిచాక సూది మొన కాకుండా రోమానెస్క్ సాంప్రదాయానికి చెందిన తోరణాలని పోలిన దీర్ఘవృత్తాకారపు తోరణాలు కనిపించాయి. అలాంటి చోట్ల బాగా కిందికి వున్న చూరు నుండి బలమైన స్తంభాలు కిందికి దిగడం కనిపించింది. మరి కొన్ని చోట్ల దారి మరీ ఇరుకై బీవర్ జంతువుల గూళ్లలా తయారయ్యింది. ఆ ఇరుకు దారుల్లోంచి ఎలాగే కష్టపడి దూరి ముందుకి సాగిపోయాం.
మా పరిసరాలు మరీ అంత వెచ్చగా ఏమీ లేవు. వద్దనుకున్నా నా ఆలోచనలు స్నెఫెల్ జ్వాలాముఖి విస్ఫోటం చెందుతున్న ఘడియలలో, ఇప్పుడిలా నిశ్శబ్దంగా ఉన్న మార్గంలో అప్పుడు సలసల కాగుతున్న లావా ప్రవహించిన తీరు మీదకి పోయేవి. అంతంతలేసి అగ్నికీలల కొరడా దెబ్బలకి ఈ పాతాళ మందిరం మారుమ్రోగిపోతుంటే, రగిలే గాలుల పిడికిటి పోట్లకి చుట్టూ గోడలు మూలుగుతుంటే… ఊహించుకుంటుంటేనే మా చుట్టూ ఉన్న గాలి మరింత వేడెక్కిన భావన కలుగుతోంది.
కొంపదీసి ఈ ముసలి పర్వతం తన కుర్రతనం గుర్తొచ్చి మళ్లీ ఆ ‘నిప్పుతో చెలగాటం’ ఆరంభించదు కద!
ఈ భయాలన్నీ మా ప్రొఫెసర్ లీడెన్ బ్రాక్ ముందు ఉంచదలచుకోలేదు. అసలు నా గోడు ఆయనకి అర్థమే కాదు. ఆయన మనసులో ఎప్పుడూ ఒక్కటే ఆలోచన – ముందుకి పోవడం! నడుస్తూ, జారుతూ, పాకుతూ, డేకుతూ అనంతమైన సహనంతో, పట్టుదలతో ఆయన అలా ముందుకి సాగిపోతుంటే అబ్బురపడకుండా ఉండలేం.
సాయంకాలం ఆరు గంటలకల్లా దక్షిణ దిశగా రెండు లీగ్ లు నడిచాం. కాని నిలువు దిశలో పావు మైలు కూడా దాటి వుండం అనిపించింది.
విశ్రమించే వేళ అయ్యిందని ప్రకటించాడు మామయ్య. అందరం మరు మాట్లాడకుండా ఏదో ఇంత తిని నిద్ర లోకి జరుకున్నాం.
నిద్రపోడానికి ఆ రాత్రికి మేం చేసుకున్న ఏర్పాట్లు చాలా ప్రాథమికంగా ఉన్నాయి. అందరం తలా ఒక రైల్వే రగ్గులోకి దూరి దాన్ని చాపలా చుట్టచుట్టుకున్నాం. ఇక పెద్దగా చలి వెయ్యలేదు. ఆ దారే పోయే చిన్న చితక జీవాలు దండెత్తుతాయన్న భయమూ లేదు.
(ఇంకా వుంది)
0 comments