శాస్త్ర విజ్ఞానము

అధ్యాయం 21


ప్రొఫెసర్ మనసు కరిగింది



మర్నాడు ఉదయానే బయల్దేరాం. వడిగా అడుగులు వేస్తూ వేగంగా ముందుకి సాగాం. రెండు దారులు కలిసే చోటికి చేరుకోవాలంటే మూడు రోజుల నడక అవసరం.

తిరుగు ప్రయాణంలో మేం పడ్డ కష్టాల గురించి ఇక్కడ ప్రస్తావించబోవడం లేదు. తన పొరబాటుకి తననే తిట్టుకుంటూ అసహనంగా, అలజడిగా ఉన్నాడు మామయ్య. ఎప్పట్లాగే మారని ఉదాసీన భావం వచించాడు హన్స్. దారి పొడవునా తిట్టుకుంటూ, శోకాలు పెడుతూ నేను వెనుకగా నడిచాను.

తిరుగు ప్రయాణం మొదలైన మొదటి రోజు చివరి కల్లా మా దగ్గర మిగిలి వున్న నీరు పూర్తిగా అయిపోయింది. ఇక మా వద్ద మిగిలిన ద్రవం ఒక్కటే – అది జిన్. కాని అదేం పాడు ద్రవమో కాని గుటక వేస్తే చాలు గొంతులో అగ్గి రాజేసినట్టు ఉంటుంది! పైగా పైకి వస్తుంటే ఉష్ణోగ్రత పెరిగి ఊపిరి ఆడడం కూడా కష్టమయ్యింది. కాళ్ళలో నిస్సత్తువ ఆవరించింది. ఒకటి రెండు సార్లు నీరసంతో కుప్పకూలిపోయాను. అలా సోలిపోయిన ప్రతీ సారి మామయ్య, మా ఐస్లాండ్ స్నేహితుడు కలిసి ఏవేవో సపర్యలు చేసి నన్ను తిరిగి నా కాళ్ల మీద నిలబెట్టారు. వేసటకి, దప్పికకి మామయ్య కూడా క్రుంగిపోతున్నాడని అనిపించింది.



చివరికి మంగళవారం, జులై 8, నాడు ఇంచుమించి పాకుకుంటూ, డేకుకుంటూ మొదట రెండు దార్లు కలిసిన చోటికి చేరుకున్నాం. జీవం లేని వస్తువులా నేల మీద చతికిలబడ్డాను. సమయం ఉదయం పది గంటలయ్యింది.



మామయ్య, హన్స్ గోడకి ఆనుకుని, చెరో బిస్కట్టు తిని కొంచెమ్ ఓపిక చేసుకోడానికి ప్రయత్నిస్తున్నారు. నేనో సారి బిగ్గరగా మూల్గాను.

కాసేపు అయ్యాక మామయ్య నా చేతులు పట్టుకుని లేవనెత్తాడు.

“పాపం పసివాడు,” అన్నాడు నాకేసి జాలిగా చూస్తూ.

ఎప్పుడూ ఎగిరెగిరి పడే మా ప్రొఫెసరు మామయ్య నోట్లోంచి ఇలాంటి మెత్తని, సానుభూతి మాటలు రావడమ్ అరుదు.

వొణుకుతున్న ఆయన చేతిని నా చేతిలోకి తీసుకున్నాను. ఆయన నా కళ్ళలోకి చూశాడు. అప్పుడు గమనించాను. ఆయన కళ్లు చమర్చాయి.

తన భుజానికి వేలాడుతున్న ఫ్లాస్క్ తీయడం చూశాను. దాన్ని తీసి నా నోటికి ఆనించబోతుంటే ఆశ్చర్యపోయాను.

“తాగు ఏక్సెల్!”

నేను వింటున్నది నిజమేనా? మామయ్యకి ఏమైనా మతిస్థిమితం చెడిపోయిందా? ఆయన ఏం చేస్తున్నాడో నాకు ఆ క్షణం అర్థం కాలేదు.

“తాగు” మళ్ళీ అన్నాడు మామయ్య.

ఫ్లాస్క్ పై కెత్తి అడుగున మిగిలిన నాలుగు అమృతపు బిందువులని నోట్లో పోసుకుని గొంతు తడుపుకున్నాను. ప్రాణం లేచొచ్చినట్టయ్యింది. చేతులు జోడించి మామయ్యకి ధన్యవాదాలు చెప్పుకున్నాను.

“అవును ఏక్సెల్. నా ఫ్లాస్క్ అడుగున ఓ గుక్కెడు నీరు మిగిలింది. ఎన్నో సార్లు తగుదామన్న కోరికని అణుచుకుని నీకోసమని ఆ నీరు దాచిపెట్టాను.”

“మామయ్యా!” కన్నీరు ఆపుకోలేకపోయాను.

కాస్త గొంతు తడుపుకున్నాక మళ్లీ కొంచెం ఓపిక వచ్చింది. మామయ్యని అర్థించాను,

“ఇప్పుడు ఇక మన వద్ద ఒక్క బొట్టు నీరు కూడా లేదు. పద మామయ్య ఇక తిరిగి వెళ్ళిపోదాం. అది తప్ప మనకి వేరే గత్యంతరం లేదు.”

(ఇంకా వుంది)