శాస్త్ర విజ్ఞానము

నేను మా ప్రొఫెసర్ గారి బృందంలో చేరినప్పుడు ఇలా పాతకాలపు రైల్వే పోర్టర్ అవతారం ఎత్తుతానని ఎప్పుడూ అనుకోలేదు. ఎర్ర చొక్కా, తువ్వాలు తలపాగా, జబ్బకి తాయత్తులాంటి ఐ.డి. బిళ్ల – ఇవే తక్కువ! ఇంధనం టాంకులు సగానికి రావడంతో, పంచమం మీద గురుత్వం తక్కువ కావడంతో అంత భారీ శ్వేతకేతు బరువు కూడా రెండొందల కిలోలకి దిగింది. అందరం తలా చెయ్యి వేసి దాన్ని పైకెత్తాం. ఈ సందర్భంలో మా ప్రొఫెసర్ వల్ల మాకు పెద్దగా ప్రయోజనం లేకపోయింది అనుకోండి. అది వేరే విషయం.

ఎలాగో రొప్పుతూ, రోజుతూ ఇంచుమించు రెండు కిమీలు నడిచి శ్వేతకేతుని మా రాజహంసకి దగ్గరగా దింపాం. ఆ కుదుపుకి అయినా శ్వేతకేతులో పాపాయిల్లా నిద్రపోతున్న వాళ్లంతా ఉలిక్కిపడి లేచి చూస్తారనుకున్నాం. కాని అలాంటిదేం జరగలేదు.

కెప్టెన్ వర్ధమాన మా నౌక నుండి రీ ఫ్యూయెలింగ్ కి పైప్ తెచ్చాడు. కాలేజి రోజుల తరువాత మళ్లీ ఎప్పుడూ ఇంత చక్కటి వెధవ పని చేసే అవకాశమే రాలేదు. నాకైతే ఇదంతా భలే థ్రిల్లింగా ఉంది.

“ఐదు నిముషాల్లో వాళ్ల టాంక్ ఖాళీ అవుతుంది. ఇక చచ్చినట్టు కాళ్లబేరానికొస్తారు” గౌరంగ్ కసిగా అన్నాడు.
అలా మేం తలపెట్టిన ఘనకార్యం విజయవంతంగా పూర్తిచేశాం.

తన ఆలోచనలని పొల్లు పోకుండా నిజం చేసిన తన సమర్ధవంతమైన బృందం కేసి ప్రొఫెసర్ ఓ సారి గర్వంగా చుసి,
“భేష్!” అన్నడు. “ఇక ఇక్కడ మన పని పూర్తయినట్టే. పదండి నౌక లోకి పోదాం.”


అందరం కంట్రోల్ రూమ్ లోకి పట్టినంత మేరకు మూగాం. ప్రొఫెసర్ రేడియో ముందు కుర్చుని అవతలి నౌకకి ’ఎమర్జెన్సీ’ సందేశం పంపాడు. ఇక పొగపెట్టిన తుట్టలో తేనెటీగల్లా ఏ క్షణానైనా అవతలి నౌకలోని సభ్యులంతా బయటికి ఉరకాలి.

ఇంతలో కంట్రోల్ రూమ్ లో టీవీ స్క్రీన్ ఉలిక్కిపడి మేలుకుంది. అభినవ్ వర్మ ముఖం ప్రత్యక్షమయ్యింది. భయపడినట్టున్నాడు పాపం.

“అయ్యా! ప్రొఫెసర్ గారూ! ఏంటీ గొడవ” ఆదుర్దాగా అడిగాడు.

“పెద్దగా ఏం లేదు. ఓ సారి మీ ఫ్యూయెల్ గేజ్ ల కేసి చూసుకోండి.” అన్నాడు ప్రొఫెసర్. (పెద్దాయన అసాధ్యుడు సుమండీ!)

“ఎలా జరిగిందిది?” కొంచెం కోపంగా అన్నాడు వర్మ. “ఇందులో మీ ప్రయేయం ఏం లేదుగద?”

“ఇలా దయచేస్తే అంతా సావధానంగా మాట్లాడుకుందాం. మేం ఇప్పుడు ఆట్టే దూరంలో లేం లేండి!”

“ఇదుగో వస్తున్నా. ఇప్పుడే అటో ఇటో తేల్చుకుంటా!” కోపంగా ప్రసారం ఆఫ్ చేస్తూ అన్నాడు వర్మ.
(సశేషం...)